Tussen wal en schip: het Indisch zwijgen

Vorige week maandag keek ik samen met een Aïsha, mijn vriendin, de documentaire Tussen wal en schip.
We liepen lachend naar binnen, maar al aan het begin van de film voelde ik al tranen opkomen. En ze bleven maar komen gedurende de film. En na de film ook!

De film volgt drie Indische kleinkinderen die hun opa's en oma's vragen stellen. Over hun vlucht uit Nederlands-Indië. Over wat er is gebeurd in de Jappenkampen. Over hoe ze in Nederland een nieuw bestaan moesten opbouwen.
In stilte. Zonder klagen. Zonder ruimte.
Ze moesten zich aanpassen. En dat deden ze.

Wat me raakte? Alles.
De stilte.
De kracht.
De overleving.
De schaamte.
De zachte stemmen van oma’s die zeggen: “Al sudah. Laat maar.”  Mijn oma’s zeiden het precies zo.
En het besef: dit is groter dan een persoonlijk verhaal. Dit leeft in zóveel families. Ook in de mijne dus.

Ik herken het zwijgen. De subtiele boodschappen.
“Flink zijn.”
“Niet moeilijk doen.”
“Je hebt toch alles?”

Gewoon aanpassen. Dat was de overlevingsstrategie. Het aanpassen ging geruisloos. Is het daarom dat ik me vaak niet durfde uit te spreken? Waarom ik snel een brok in mijn keel voelde? Waarom ik me altijd op de achtergrond hield?

Het zit verweven in hoe ik ben opgegroeid. In mijn gedrag. In mijn lichaam. De waarschuwing die mijn oma gaf als ik als kind een jurk droeg: “benen bij elkaar!” De angst hoorde ik in haar stem. En dit terwijl ze altijd super vrolijk en positief was. De emotie was voelbaar.

Ik weet inmiddels: dat wat niet wordt uitgesproken, verdwijnt niet. Het nestelt zich. In je zenuwstelsel. In je spieren. In je manier van kijken, voelen, liefhebben.

Trauma dat niet wordt doorvoeld, wordt doorgegeven.
Onbewust.
Als zwaarte. Als perfectionisme. Als angst. Als altijd maar sterk willen zijn.

Maar ook:
Het kan doorbroken worden.
Door te kijken.
Te voelen in je lichaam.
Te luisteren.
Te praten.
Te rusten.

Ik geloof niet in forceren of graven.
Maar ik geloof wel dat als je lichaam huilt tijdens een film, het iets probeert te vertellen.
Dat het veilig genoeg is om te voelen wat generaties eerder moesten onderdrukken.

Ik deel dit omdat ik weet dat ik niet de enige ben.
Misschien heb jij ook een oma die nooit sprak over vroeger.
Een moeder die alles regelde, maar zichzelf vergat.
Of voel je zelf een constante drang om ‘flink’ te zijn. Ook al ben je moe.

We dragen zoveel. En vaak dragen we het in stilte.

Maar het mag anders.
Zachter.
Lichter.

Voor jezelf.
Voor je kinderen.
Voor de generaties na jou.

Rust is niet zwak. Het is dapper.
Voelen is niet lastig. Het is bevrijdend.

Na de film zochten Aïsha en ik een plek op om na te praten en onze ervaringen te delen. Het bijzondere is: wij kwamen op elkaars pad na een Facebook Live waarin ik iets deelde over mijn oma in het Jappenkamp. Het raakte haar meteen. Sindsdien zijn we vriendinnen, en delen we ons proces. En meer. Super waardevol.

Ben je benieuwd naar ons nagesprek? Je vindt de video in de gratis community.

Voel jij dat dit ook jouw verhaal is?
Ben jij klaar om de trauma’s die zijn doorgegeven los te laten, zodat jij ze niet meer hoeft door te geven aan jouw (klein)kinderen?
Het kan stoppen bij jou.

Stap 1: rusten.

Misschien voel je na het zien van de video of het lezen van dit verhaal: er zit ook iets in mij dat gezien en gevoeld wil worden.
Iets wat al generaties meegaat.

Je hoeft het niet alleen te dragen. En je hoeft het zeker niet alleen los te laten.

In het Durf te Rusten-programma nodig ik je uit om rust niet langer uit te stellen. We creëren samen een veilige bedding waarin je leert zakken in je lichaam: zacht, veilig en op jouw tempo.
Zonder te forceren. Wel leren voelen.

Wil je liever persoonlijk begeleid worden? In een holistische sessie voel ik intuïtief waar de spanning of blokkade zich vastzet in je lichaam. Via aanraking, adem en aandacht help ik je om weer ruimte te maken. Voor rust, liefde en vertrouwen in jou.

Voel je een ja? Je bent welkom.

Rustig aan.

Maureen