Jij hebt een moeder, maar ook weer niet (want ze was emotioneel niet beschikbaar)

“Ik ben ongelukkig en eenzaam, want je komt nooit langs” Dit is wat mijn moeder naar me appte naar aanleiding van mijn verjaardag. Ook al was ik een maand geleden op bezoek gekomen. Het klopt dat ik haar niet elke dag bel of wekelijks langskom. Maar het klopt niet dat ik hier ben om haar gelukkig te maken. Al heb ik dit jarenlang wel zo gevoeld.

Van kinds af aan deed ik alles om haar gelukkig te maken. Ik maakte mezelf onzichtbaar zodat ze geen last van me had. Ik hield mijn emoties voor mezelf en probeerde haar emoties op te vangen voor haar. Incasseren en niet zeuren. En ik luisterde altijd braaf, deed wat ze van me vroeg en sprak haar nooit tegen. Elke dag liep ik op mijn tenen uit angst dat ze boos op me zou worden en ik haar ongelukkig maakte.

Misschien herken je dit ook wel: je hebt een moeder, maar ergens voelde het alsof ze er niet écht voor je was. Alsof jij altijd degene was die zich aanpaste. Die haar emoties droeg. Die alles deed om haar gelukkig te maken, zodat jij het kind kon zijn dat ze nodig had.

Maar diep vanbinnen… was je eigenlijk een klein meisje dat zélf iemand nodig had.

Je was op je hoede. Altijd aan het scannen: hoe is mama vandaag? Is ze verdrietig? Boos? Overdreven blij? In zichzelf gekeerd? Je leerde haar emoties lezen als een tweede taal. Want hoe zij zich voelde, bepaalde hoe jij je moest gedragen.

Misschien voelde je al jong: ik mag niet teveel zijn. Niet teveel voelen. Niet teveel vragen. Niet teveel ruimte innemen.

En dus werd je het brave meisje. Je slikte je tranen in, je stopte je boosheid weg, zelfs je blijdschap mocht niet te groot zijn, want dat kon haar ook overstuur maken. Je leerde om jezelf klein te maken.

En ondertussen?
Voelde jij je ongezien. Voelde jij je onveilig. Voelde jij je verantwoordelijk voor haar geluk.

Jij droeg meer dan een kind hoort te dragen

Misschien belde ze je dagelijks om haar hart te luchten. Misschien vertelde ze je dingen die veel te zwaar waren voor een kinderziel. Misschien voelde jij je haar vertrouweling, haar steunpilaar, haar psycholoog.

En jij? Jij luisterde. Jij probeerde haar op te beuren. Jij hoopte dat ze ooit tegen jou zou zeggen: “Dankjewel lieverd, dankzij jou voel ik me beter.”

Maar die woorden kwamen nooit. Hoe hard je ook je best deed, het was nooit genoeg.

En diep van binnen deed dat pijn. Zo’n pijn.

Misschien voel je die pijn nu nog steeds, zelfs als volwassen vrouw. Misschien zit die pijn als een knoop in je buik, of als een brok in je keel. Misschien merk je het in je lijf: migraine, spanning in je schouders, een altijd aanwezige onrust.

Want wat je niet hebt mogen uiten, heeft zich opgeslagen in je lichaam.

Jij mag het patroon doorbreken

Misschien ben je nu zelf moeder. Of misschien voel je: ik wil dit niet doorgeven. Dit stopt bij mij.

Weet dan: het is niet jouw schuld. Je hebt niets fout gedaan. Jij droeg een last die niet van jou was.

En toch heb je de kracht om te kiezen. Om het patroon te doorbreken. Om jezelf te helen. Om jezelf de liefde, veiligheid en steun te geven die je gemist hebt.

Dat is geen gemakkelijk pad. Het vraagt moed. Het vraagt zachtheid. Het vraagt dat je jezelf serieus neemt, ook als anderen jouw keuze niet begrijpen.

Maar ik beloof je: het is een pad dat je terugbrengt naar jezelf. Naar jouw kern. Naar jouw vrijheid.

Ik zie het gebeuren bij de vrouwen die ik begeleid. Eén van hen zei laatst:

“Ik zie nu mijn ouders en vergeef ze. Maar ik kies ervoor om moeder te zijn voor mezelf. De knuffel die ik altijd zo heb gemist, geef ik nu aan mezelf. Ik voel nu wat ik nodig heb. Een fijn ritueel voor het slapen: rustige muziek, een gezonde snack, een goed boek. En dan voel ik me helemaal verzorgd.”

Een ander deelde:

Ik heb een nieuwe intentie: “Ik mag voor mezelf zorgen, zoals ik anderen verzorg. Als er iemand komt logeren, zorg ik dat het huis netjes is, de bedden mooi opgemaakt en uitnodigend zijn, dat er lekker eten in huis is. Ik kook iets speciaals. Dat mag ik nu ook voor mezelf doen, voel ik. Ik verdien dat ook.”

En weer een ander vertelde me deze week:

“Ik ben nu op vakantie bij familie en ik herken de patronen. Ik ben me bewust van wat er gebeurt, maar ik laat me er niet meer in meeslepen. Ik kan me terugtrekken en voelen wat het met me doet, zonder dat ik er middenin hoef te staan.”

Dat is de beweging. Van buiten jezelf zoeken… naar jezelf geven. Van meegaan in oude verhalen… naar jezelf losmaken en kiezen voor jouw waarheid.

Van leegte opvullen… naar gevuld zijn van binnenuit.

Jij bent het waard om moeder van jezelf te zijn

Als jij een moeder had die emotioneel niet beschikbaar was… als jij jezelf altijd kleiner hebt gemaakt om haar groter te maken… dan wil ik je dit zeggen:

Jij bent oké. Jij bent genoeg. Jij mag voor jezelf kiezen.

Je hoeft haar niet meer te redden. Je hoeft niet meer op je tenen te lopen. Je hoeft niet meer te wachten tot zij verandert.

Je mag moeder van jezelf zijn.
Je mag jezelf veiligheid geven.
Je mag jezelf troosten, omarmen, dragen.

En het mooie is: hoe meer jij jezelf heelt, hoe lichter het wordt. Niet alleen voor jou, maar ook voor de generaties na jou.

Het stopt bij jou.

En daarmee geef jij jouw kinderen iets kostbaars mee: een moeder die er wél helemaal kan zijn.

Wil je dit samen met mij doen?

In mijn Lichter en Vrijer Leven-traject begeleid ik vrouwen zoals jij. Vrouwen die voelen: ik wil dit niet meer doorgeven. Ik wil het helen. Ik wil mezelf leren dragen.

Stap voor stap. In jouw tempo. Met zachtheid.

Wil je hier meer over weten? Of voel je al: dit is mijn volgende stap?
Stuur me gerust een berichtje of kijk op mijn website.

Je kunt ook alvast een holistische sessie boeken om te kijken of mijn werkwijze bij jou past.

Ik zie je. Je bent welkom.

Liefs, Maureen